Interne consistentie van de Bijbel

De interne consistentie van de Bijbel en de tekstuele integriteit van de Bijbel zijn al eeuwenlang onderwerp van discussie. Klassieke teksten hierover vanuit seculier perspectief zijn onder andere Tractatus theologico-politicus van Baruch Spinoza, de Dictionnaire philosophique van Voltaire, de Encyclopédie van Denis Diderot en The Age of Reason by Thomas Paine.

Er wordt naar interne tegenstrijdigheden verwezen in discussies over de betrouwbaarheid van de Bijbel op het gebied van geschiedenis, theologie en ethiek. Een terugkerende gedachtegang in het jodendom en christendom is dat God geen openbaringen kan geven met onjuistheden en fouten.^[1][2][3][4]

De interne consistentie en de interne contradicties in en tussen Bijbelboeken zijn ook van belang voor het achterhalen van het ontstaan van de teksten.

1. ↑ B. Levy: Fixing God's Torah: The Accuracy of the Hebrew Bible Text in Jewish Law; 2001; Preface.
2. ↑ J. Ankerberg en D. Burroughs: Taking a Stand for the Bible; 2009; blz. 24.
3. ↑ ”Catholic writers have argued that "If we believe the Scriptures are divinely inspired, we must also believe them to be internally coherent"”. Uit: S. Hahn en C. Mitch: Ignatius Catholic Study Bible: Proverbs, Ecclesiastes, and Song of Solomon; 2013; Introduction.
4. ↑ E. Lutzer: Seven Reasons Why You Can Trust the Bible; 2008; blz. 16 en 34.